19 Μαΐου …. Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των
Ελλήνων του Πόντου. Όλοι οι Έλληνες
έχουμε καθήκον να μη λησμονούμε την ιστορία μας. Έχουμε καθήκον να μη
λησμονούμε το Ολοκαύτωμα των αδελφών μας στην γη του Πόντου. Η λήθη είναι η
μεγαλύτερη ύβρις, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από τα εγγόνια των μαρτύρων.
Σαν
ελάχιστο φόρο τιμής θα αναφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα από την μαρτυρία για την σφαγή
του Ελληνικού χωριού Μπειαλαν στις 16 Φεβρουαρίου 1922, που καταστράφηκε από
τις τουρκικές συμμορίες :
«Οι μητέρες
ξετρελαμένες, έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής
τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν «μάνα, μανίτσα»! Οι
κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους
αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να
δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους
και άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και
τα αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που
έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο
αέρα και στους τοίχους. Χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη
γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα
είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.
Μερικές γυναίκες και κοπέλες,
πάνω στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα
παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά
να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και
χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους: τις πυροβόλησαν και τις
σκότωσαν.»
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ.
