Καγέν στο Κερατσίνι

Του Παύλου Παπαδόπουλου από το ΒΗΜΑ.

"Αν ένας Γερμανός επισκεπτόταν το Κερατσίνι, δεν θα πίστευε ότι βρισκόταν σε μία από τις φτωχότερες περιοχές της Αττικής, αφού δεν αποκλείεται να έβλεπε ακόμη και Πόρσε Καγέν να κυκλοφορούν υπερήφανες. Ποια κρίση λοιπόν; ...
Αν πιστέψουμε το ΠαΣοΚ, απλώς βρισκόμαστε ξανά στο 1993. Με μια συνταγή ίδια με εκείνη του 1993 θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και μέσα σε πέντε-έξι χρόνια θα αγοράζουμε ακόμη περισσότερες Καγέν για εμάς, τα παιδιά μας και τις φιλενάδες μας.

Μόνο που το 2009 δεν έχει καμία σχέση με το 1993. Το 1993 είχαμε υψηλό πληθωρισμό και επιτόκια, στο τότε οικονομικό χάος υπήρχαν εγκλωβισμένες αναπτυξιακές δυνατότητες. Ρίξαμε τα επιτόκια και τον πληθωρισμό, μπήκαμε στην ΟΝΕ με το σπαθί του εκσυγχρονισμού, αποκτήσαμε το ευρώ και πήραμε περισσότερα δανεικά από ποτέ, όχι για να δημιουργήσουμε μια εξαγωγική οικονομία, αλλά για να αποκτήσουμε περισσότερα εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες από ποτέ. Το σημερινό οικονομικό χάος λοιπόν είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο του 1993. Η έκρηξη του δανεισμού συνοδεύθηκε από εκτίναξη των εισαγωγών και απαξίωση της ελληνικής παραγωγής. Ο μέσος εργαζόμενος έγινε τα τελευταία 15 χρόνια πλουσιότερος από ποτέ, έχοντας ταυτόχρονα περισσότερες οικονομικές υποχρεώσεις και λιγότερες ευκαιρίες απασχόλησης από τη δεκαετία του ΄60.

Με απλά λόγια εκμεταλλευθήκαμε την ΟΝΕ για να μεγιστοποιήσουμε τις αδυναμίες μας. Ποιο 1993 λοιπόν; Εδώ βρισκόμαστε πολύ κοντά σε ένα νέο 1953, σε μια Ελλάδα πριν από την εκβιομηχάνιση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αδιάψευστο σημάδι των καιρών είναι ότι ο σημερινός πρόεδρος των ελλήνων βιομηχάνων έχει πουλήσει προ πολλού την επιχείρησή του!

Από τις εθνικές εκλογές λείπει ο πολιτικός που θα πει ωμά ότι δεν μπορείς να έχεις ευρωπαϊκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ισχυρή κοινωνική ασφάλιση και σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα όταν η δημιουργία ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών δεν ανήκει στις προτεραιότητές σου. Λείπει ο πολιτικός που θα εξηγήσει ότι η συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής όχι μόνο αναγκάζει τους νέους να ζουν από τα εισοδήματα των γονέων τους, αλλά και ότι η οικονομική δραστηριότητα δεν μπορεί πλέον να παράγει φόρους αρκετούς για να καλύψουν τα τοκοχρεολύσια του κρατικού δανεισμού από τον οποίο (άμεσα ή έμμεσα) προκύπτουν αυτά τα εισοδήματα! Δεν λείπουν όμως οι πολιτικοί που με την άγνοια και τη δημαγωγία τους φρόντισαν ώστε η κατάκτηση της ΟΝΕ να μη γίνει η αφετηρία μιας επανάστασης για τη χώρα. Σχεδόν όλοι είναι υποψήφιοι σωτήρες. Μακάρι να καταλήξουν στην ανακύκλωση.

Αξίζει να δυναμώσουμε τον αυτοσεβασμό μας και να δούμε αλλιώς την Ελλάδα. Αξίζει να αρνηθούμε να πεθάνουμε από την πλήξη που αναδίδουν τα μπαγιάτικα οράματα και η υστερόβουλη ελαφρότητα της πολιτικής τάξης. Αξίζει να πιστέψουμε ότι το «Κερατσίνι της Ευρώπης» δεν γίνεται να αγοράζει και να οδηγεί τις Καγέν, αν δεν αποφασίσει επιτέλους να ζοριστεί, να πειθαρχήσει και (γιατί όχι;) να τολμήσει και να δοκιμάσει να τις κατασκευάσει. Αυτό είναι ένα πραγματικό όραμα για τη χώρα και όχι το ποιος είναι καταλληλότερος για να καλοπιάσει τον Αλμούνια. "