Σήμερα είναι η επέτειος της Επαναστάσεως του 1821. Πριν πούμε το οτιδήποτε καλώ τον οποιοδήποτε να νιώσει μέσα του τον φόβο του θανάτου, να σκεφτεί το κενό, τους παλμούς να σταματάνε, την ζαλάδα της απώλειας αίματος, το ότι δεν θα ξαναδούν πρόσωπα αγαπημένα. Αφού συνειδητοποιήσουμε την μικρότητα του ανθρώπινου σώματος, πάμε να δούμε το αληθινά ουσιαστικό κομμάτι, δηλαδή το μεγαλείο της Ψυχής. Σκοπός του άρθρου δεν είναι μια ιστορική ανάλυση, αφού σίγουρα επ' ευκαιρίας και του ανιστόρητου , χρηματοδοτούμενου εξ συγκεκριμένων συμφερόντων, κατάπτυστου “ ντοκιμαντέρ” του ΣΚΑΪ θα γραφτεί ή θα ανασυρθεί κάποια αξιόλογη, εξαιρετικά αφιερωμένη στους προδότες και τους πληρωμένους. Σκοπός του άρθρου είναι να αλιεύσουμε το ζωντανό μέρος της Ιστορίας, αυτό δηλαδή που προδίδουν με την ίδια τους την ύπαρξη οι σαπιορήτορες, οι αναφορατζήδες, οι σαπιοδιδάσκαλοι, τα δειλά ανθρωπάκια που η δειλία τους μολύνει τον ίδιο τον τόπο, δηλαδή τα μαθήματα της Ιστορίας και τα πρότυπα των προγόνων μας. Οι αναλογίες της τότε εποχής με την σημερινή είναι δυσβάσταχτες αφού και τότε και τώρα η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή. Τότε οι απροσκύνητοι φώναξαν “Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους”, ενώ σήμερα πρέπει να το φωνάξουν, βρισκόμαστε ως προς αυτή την άποψη ένα βήμα πιο βαθιά χωμένοι σε αυτά που μας κατέταξε τις προάλλες ο Στρος Καν. Ωραίες οι συνάφειες των δύο εποχών και προφανής η ανάγκη για επανάσταση, την έχουμε ξανασυζητήσει άλλωστε, όμως ποιες είναι οι ουσιαστικές διαφορές των δύο εποχών; Αυτές οι διαφορές θα μας δείξουν ένα από τα πιο ουσιαστικά μαθήματα που έχει να μας διδάξει η Ιστορία του 1821, πέρα από πολλά άλλα φυσικά, τα οποία σε καμμία περίπτωση δεν απαξιώνουμε. Η πρώτη σημαντική διαφορά βρίσκεται στην ίδια την Ελληνική κοινωνία, στον ίδιο τον Έλληνα. Η δεύτερη σημαντική διαφορά βρίσκεται φυσικά στο είδος της κατοχής και στο τι προηγήθηκε της κατοχής, που είναι επίσης σημαντικό. Η τρίτη στους υποτιθέμενους ηγέτες του Λαού, τους βουλευτές και τους αρχηγούς των αστικών πολιτικών κομμάτων και της δημοκρατίας. Υπάρχουν βέβαια και άλλες διαφορές, όπως η διεθνής περιρρέουσα ατμόσφαιρά, η γεωστρατηγική θέση του εχθρού και πολλά άλλα, όμως θα τα αφήσουμε για ένα μελλοντικό πιθανό άρθρο μιας και δεν θα χρησιμεύσουν στο συγκεκριμένο ζήτημα- άρθρο, αν και θα εξηγήσω γιατί δεν μας είναι χρήσιμα στην συνέχεια.
Στον ρου των αιώνων η παντοτινή Ελληνική κοσμοθέαση ήταν εμποτισμένη με την ηρωολατρεία και την προγονολατρεία, που δεν γινόταν όμως επ'ουδενί προγονοπληξία. Τα πρότυπα των Ηρώων και των μεγάλων μορφών της Ιστορίας πέρναγαν στην Ιερά Παράδοση εμπνέοντας τους υπόλοιπους Έλληνες, όχι μόνο με την πολεμική τους αρετή, αλλά και με τον βίο τους. Βεβαίως η στατιστική είναι αμείλικτη σε κάποια θέματα, έτσι και τότε όπως και τώρα υπήρχαν και οι προδότες και οι δειλοί και οι υστερόβουλοι. Δεν μπορεί άλλωστε να το αρνηθεί κανείς αυτό βλέποντας την Ιστορία του Σωκράτη, του Θεμιστοκλή, του “μηδίσματος” πολλών Ελληνικών πόλεων κατά τους Περσικούς πολέμους, αλλά και μεταγενέστερα, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, οι Ήρωες της Επαναστάσεως των 1821 δεν είχαν και την καλύτερη τύχη μετά την επιτυχία της Επανάστασης και την δημιουργία του πρώτου Ελληνικού Κράτους. Σήμερα η κατάσταση είναι κατά τι διαφορετική βέβαια και τα ποσοστά των δειλών, των προδοτών και των υστερόβουλων έχουν αυξηθεί δραματικά, σε σημείο ανησυχητικό. Ο Έλληνας σε πολύ μεγάλο ποσοστό φοβάται να αντιδράσει ουσιαστικά στην όποια αδικία τελείται εις βάρος του, έχει υιοθετήσει μια εγωκεντρική και δειλή αντίληψη των πραγμάτων που του προστάζει να είναι στρουθοκάμηλος αντί για λιοντάρι και αετός και όταν το λέω αυτό δεν αναφέρομαι μόνο στα πολιτικά ή εθνικά ζητήματα, αλλά γενικότερα ακόμα και στα απλά πράγματα της καθημερινότητας του. Η περίοδος διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου λειτούργησε με τριπλό σκοπό το άδειασμα των ταμείων, την διάλυση της πραγματικής οικονομίας και την πρόσδεση ενός ιδεαλιστικού λαού, όπως ο Ελληνικός, στο υλιστικό άρμα, καθιστώντας τους έρμαια του ρουσφετιού, ενισχύοντας την έτσι και αλλιώς μικροαστική αντίληψη που εμπότιζε έναν Λαό, ο οποίος ελέω της μεταπολιτευτικής πολιτικής, αλλά και άλλων γεγονότων, προσερχόταν στο μεγάλο μελίσσι των αστικών κέντρων. Η είσοδος της ελεγχόμενης ιδιωτικής τηλεόρασης, που όπως απεκάλυψε το wikileaks (ασχέτως που όλοι το ξέραμε) είναι πλήρως ελεγχόμενα από συγκεκριμένα κέντρα συμφερόντων, μόνο επιδείνωσε τα πράματα με τον οχετό κενών προτύπων που εκτόξευσε στον Λαό και κυρίως στην νεολαία. Οι Έλληνες πολιτικοί συστηματικά καλλιέργησαν μια αδιαφορία, μια απαξίωση απέναντι στην πολιτική, μια απαξίωση που γεννήθηκε από την απελπισία και κατέληξε στην απελπισία, σαν το φίδι που τρώει την ουρά του. Έχουμε οπότε τώρα έναν Λαό μουδιασμένο που ξέρει ότι πρέπει να αντιδράσει, αλλά προσπαθεί να σταθεί στα ίδια του τα πόδια, έναν Λαό που προς το παρών δεν μιλά για τίποτα άλλο πέρα από το πορτοφόλι του, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οι καπιταλιστές αφαιρώντας του όλα τα άλλα στόχευαν ουσιαστικά στην εκδούλευση του και εν τέλει και στο πορτοφόλι του.
Βεβαίως και η κατοχή την οποία ζούμε είναι πολύ διαφορετική, είναι σαν ένα κλουβί με αόρατα κάγκελα, ενώ το 1821 οι Έλληνες επαναστάτησαν εναντίον ενός εμφανούς εχθρού και μιας εμφανούς καταπίεσης. Σήμερα η καταπίεση είναι πιο “βελούδινη”, πιο “βουβή”, όμως επίσης αιματηρή και βαριά. Στην φιλελεύθερη δημοκρατία ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αρκεί να είναι σε προσυμφωνημένα πλαίσια, μπορεί να λέει ότι θέλει αρκεί να μην διαφωνεί με την “πολιτικά ορθή” άποψη, μπορεί να διαλέγει τους ηγέτες του αρκεί αυτοί να είναι παιδιά του συστήματος. Μπορεί κάποιος ακόμα και σε τρομοκρατική οργάνωση να ανήκει και να σκοτώνει κόσμο αδιακρίτως, μπορεί να κάνει κάποιος ότι θέλει, αρκεί οι απόψεις του και οι πράξεις του να συνάδουν με την σύγχρονη πολιτική επιταγή. Ο Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να καταναλώνει, λοιπόν, αλλά όχι το δικαίωμα να σκέφτεται πέραν του επιτρεπτού. Μίλησα όμως για αιματηρή καταπίεση και θα πρέπει να εξηγηθώ. Όσο θυμάμαι τους πόσους έχουν αυτοκτονήσει από τα χρέη, όσο θυμάμαι την απελπισία της ανεργίας να γίνεται προϊόν τηλεοπτικής εκμετάλλευσης, όσο βλέπω τους ανθρώπους να αναλώνονται σε μια ατέρμονη αποπληρωμή δανείων και τόκων, όσο νιώθω τις χώρες και τους Λαούς που στενάζουν χειρότερα από εμάς κάτω από τον καπιταλιστικό ζυγό, δεν μπορώ παρά να μιλάω για μια αιματηρή καταπίεση καθώς βλέπω την καταπίεση που ζουν αυτοί να έρχεται προς τα εμάς. Πιο “βουβή” διότι ο εχθρός δεν κάνει παρελάσεις με άρματα μάχης, ούτε υπάρχουν εκρήξεις να ακούγονται στον ορίζοντα. Μόνο η ροή των χρηματιστηριακών δεικτών σαν ποτάμι που κυλά και συμπαρασύρει ψυχές, συνειδήσεις και πνίγει λαούς στο πέρασμα του. Σήμερα ακούμε από τους δέκτες των τηλεοράσεων ότι η πατρίδα πρέπει να ξεπουληθεί, ακούμε ότι το Έθνος θα πρέπει να αλλάξει μορφή, ακούμε ότι θα πρέπει να “σφίξουμε το ζωνάρι” προς χάριν των εισβολέων και των τραπεζών. Με τα εδάφη να χάνονται, τις συνειδήσεις να βιάζονται, τους πολιτικούς να σκύβουν, τους ανθρώπους να πεθαίνουν με ολοένα και μεγαλύτερο ρυθμό, δεν μπορούμε παρά να καταλάβουμε επιτέλους ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε έναν πόλεμο, βουβό μεν, αλλά και αιματηρό και σημαντικό. Η ουσιαστική διαφορά είναι ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τον εχθρό.
Η τρίτη διαφορά όπως προαναγγείλαμε είναι στους ηγέτες του Ελληνικού Λαού, αυτούς που λόγω πολιτεύματος εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια, εκτός απροόπτου, και ορκίζονται να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της Πατρίδας και του Ελληνικού Λαού, ενώπιον του Θεού κάποιοι, ενώπιον της συνείδησης τους κάποιοι άλλοι. Το αποτέλεσμα, όμως, όπως το έχουμε βιώσει από την στιγμή της μεταπολιτεύσεως και μετά είναι πολιτικοί που λένε ότι “η Κύπρος είναι μακριά”, πολιτικοί που συστηματικά ξεπουλάνε τον ιδρώτα του Ελληνικού Λαού προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα ξένων δυνάμεων. Είναι όλοι αυτοί προδότες ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Προφανώς είναι προδότες, όμως το ζήτημα είναι η ηθική νομιμοποίηση που λάμβανε όλα αυτά τα χρόνια η προδοσία, το γεγονός πως το σύστημα όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τώρα δεν είχε τρομάξει, πως μπορούσαν τα κόμματα και οι πολιτικοί και παίζανε ανενόχλητοι το παιχνιδάκι της εξουσίας χωρίς να τους απασχολεί τίποτα. Δημιουργήθηκε στον Ελληνικό Λαό μια εντύπωση πως η πολιτική είναι μια ωφελιμιστική σχέση αλληλεξάρτησης των πολιτικών με τον Λαό, όπου όλοι προσπαθούν να βρουν μια μέση λύση για να “βολευτούν”. Το αποτέλεσμα ήταν να προωθηθούν τόσο πολύ τα ξένα συμφέροντα μέσω μιας φιλελεύθερης πολιτικής που δεν είχε ούτε Ελληνική Ψυχή, ούτε Ελληνική δράση, παρά μόνο στο μυαλό της είχε το ξεπούλημα σε ιδιώτες. Όμως δεν ήταν μόνη αυτή η προδοσία της φιλελεύθερης ιδεολογίας που κατάφερε να επικρατήσει σε όλα σχεδόν τα έδρανα του κοινοβουλίου. Στα πλαίσια της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας των φιλελεύθερων διεθνών επιχειρηματιών μπήκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο που είχε ως σκοπό να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, να ξεχάσουμε την Φυλή μας, να σβήσουμε ότι είναι Ιερό και Όσιο σε αυτό τον τόπο. Η Κληρονομιά που άφησαν οι Ήρωες του 1821, αλλά και γενικότερα οι Ήρωες αυτού του τόπου δεν μας επιτρέπουν να σταθούμε αμέτοχοι ενώπιον των σύγχρονων προδοτών. Δεν μπορούμε ούτε να τους αφήσουμε να λερώνουν την μνήμη των Ηρώων με την παρουσία τους, ούτε να τους επιτρέπουμε να ασκούν την αντεθνική τους πολιτική. Πρέπει να δώσουμε τον πολιτικό αγώνα για να τους καταργήσουμε. Να πούμε για άλλη μία φορά “Τσεκούρι και Φωτιά στους προσκυνημένους”, ένα σύνθημα επίκαιρο όσο ποτέ, επίκαιρο όσο και όταν ο Γέρος του Μοριά το ξεστόμιζε απέναντι σε προδότες, δοσίλογους, δειλούς και βολεμένους, ξεκινώντας την Επανάσταση!
Για το τέλος άφησα επίτηδες μια φράση του Γεώργιου Καραϊσκάκη, που την αφιερώνω από βάθος καρδίας σε όλους τους "πατριώτες" του μνημονιακού ΛΑ.Ο.Σ που μας έβαλαν με την ψήφο τους κάτω από τον ζυγό του ΔΝΤ.
“Μου γράφεις ένα μπουϊρουτί, λέγεις να προσκυνήσω, κ’ εγώ πασιά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον, κ’ αυτός μου απεκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω, κ’ αν έλθης κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω!”
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ BLOG :"ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ"
http://ideatons.blogspot.com/2011/03/blog-post_25.html
