Η μόδα του «πράσινου» στα κόμματα

Το καλοκαίρι του 2007 ήταν η εποχή που ολοκληρώνονταν ο πολιτικός σχεδιασμός του τότε υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών Barak Obama . Καινοτόμο στοιχείο του προγράμματος ήταν η έμφαση στη σύνδεση οικονομίας και περιβάλλοντος. Λίγο καιρό αργότερα, με τα σημάδια της διεθνούς οικονομικής ύφεσης διαρκώς να εντείνονται και τους πρώτους χρηματοοικονομικούς Ομίλους να καταρρέουν και να κλείνουν, οι “green business” υιοθετήθηκαν συνολικότερα από πολλές χώρες, ως πρόταση διεξόδου από την οικονομική κρίση. Κάπως έτσι μάθαμε και στην Ευρώπη για την «Πράσινη Οικονομία και Ανάπτυξη».

Την ίδια εποχή, τα ζητήματα της επιβάρυνσης και της υποβάθμισης του οικοσυστήματος αναδεικνύονται στη χώρα μέσα από τις στάχτες των πυρκαγιών του 2007 και την τραγική απώλεια εξήντα και πλέον συνανθρώπων μας. Σήμερα, συνεχώς, ανακαλύπτουμε πως γύρω μας συντελούνται οικολογικά εγκλήματα (πχ. Ασωπός ποταμός, παράνομες χωματερές και λατομεία κα.) που συνεχώς υποθηκεύουν το περιβαλλοντικό μέλλον της χώρας.

Οι παραπάνω εξελίξεις ενίσχυσαν την περιβαλλοντική συνείδηση της κοινής γνώμης, ενδυνάμωσαν τους πολιτικούς φορείς που ανέκαθεν υπέβαλλαν εφαρμοσμένες προτάσεις για την επίλυση των οικολογικών ζητημάτων και οδήγησαν τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις να καταθέσουν τις απόψεις τους στο δημόσιο διάλογο.

Σήμερα, στα έξι κυρίαρχα κόμματα του πολιτικού φάσματος διακρίνουμε τρεις διακριτές απόψεις σε σχέση με την οικολογία.

Η πρώτη απ’ αυτές έχει διατυπωθεί από τον ΛΑΟΣ και τον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος έχει ξεκάθαρα τοποθετηθεί πως «το περιβάλλον εκ των πραγμάτων περνά σε δεύτερη θέση». Άλλωστε, έχει χαρακτηρίσει τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται για τα θέματα οικολογίας ως κουβέντες για την «πρασινάδα».

Η δεύτερη άποψη, του ΚΚΕ, εντάσσει τη λύση των περιβαλλοντικών ζητημάτων μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό και ανθρωποκεντρικό πλαίσιο παραγωγικής δραστηριότητας και ανάπτυξης.

Η τρίτη άποψη, την οποία συμμερίζεται η πλειοψηφία των πολιτικών κόμματων, έχει δυο κατευθύνσεις. Αναζητά την ισορροπία μέσα από την υιοθέτηση ενός «πράσινου» τρόπου παραγωγής αγαθών και ενέργειας και συνδέει τη μετάβαση σε μια «καθαρή» οικονομία με διέξοδο από την οικονομική κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο φαίνεται να ξεχωρίζει η πολιτική πρόταση των Οικολόγων Πράσινων.

Ως μέλος μιας ιδιότυπης «Πράσινης Διεθνούς» παρουσιάζουν μια πολιτική με ιδιαίτερα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Καταρχάς, ως οργανικό μέλος ενός ευρύτερου κινήματος που αναπτύσσεται σε όλη την ΕΕ «πονοκεφαλιάζουν» ιδιαίτερα την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνάμεις του οποίου μέχρι πρότινος πρωταγωνιστούσαν σε οικολογικές κινηματικές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Επίσης, οι Οικολόγοι Πράσινοι, επειδή ακριβώς ασχολούνται διαχρονικά και εκτεταμένα με τα ζητήματα της «Πράσινης Ανάπτυξης» γίνονται οι φορείς μεταφοράς της διεθνούς εμπειρίας που υπάρχει, εντός των τειχών. Ακόμη, παραθέτουν στο δημόσιο διάλογο επιστημονικά τεκμηριωμένες προτάσεις επίλυσης των προβλημάτων. Τέλος, η πολύ καλή κατάρτιση που διαθέτουν τούς καθιστά ικανούς να αντιπαραθέτουν απόψεις, αναδεικνύοντας τις πολλές διαστάσεις και τις όποιες αντιφάσεις, μεταξύ των διαστάσεων αυτών, έχει το εγχείρημα της «Πράσινης Οικονομίας». Τα παραπάνω προκαλούν ιδιαίτερο προβληματισμό τόσο στη ΝΔ, που κατά καιρούς εμφάνισε παλινδρομήσεις στα περιβαλλοντικά ζητήματα, όσο στο ΠΑΣΟΚ, που, ενώ ανέδειξε την έννοια της «Πράσινης Ανάπτυξης» ως το βασικότερο άξονα της κυβερνητικής του πρότασης, βρήκε απέναντί του έναν πολιτικό φορέα ικανό να διεκδικήσει την πατρότητα και την αυθεντικότητα αυτής της πολιτικής.