Ο εθνικιστής κοιμάται και ξυπνά με την έγνοια της πατρίδας του, του γένους του και της φυλής του και τα βήματα που ακολουθεί στα σκοτάδια που τον κυκλώνουν καθοδηγούνται από αυτή και μόνο την έγνοια. Για να βρει φως, αναζητά την αλήθεια όχι μόνο μέσα από την ιστορία αλλά και από τον μύθο και την προφορική παράδοση του γένους του και της φυλής του. Μελετά το παρελθόν και θέτει ερωτήσεις στον εαυτό του, προσπαθώντας να τις απαντήσει κάθε στιγμή. Όταν εργάζεται, όταν αθλείται, όταν παίζει με τα παιδιά του, όταν αφήνει την κούπα με τον καφέ στο τραπέζι. Από αυτή την εσωτερική αναζήτηση ο δρόμος μπροστά του φωτίζεται βήμα προς βήμα. Πατάει γερά στους λαξεμένους βράχους και στα μάρμαρα και παίρνει φόρα για τη δημιουργία ενός νέου μέλλοντος μέσα από την αναδιαμόρφωση και την παρέμβασή του στο παρόν με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο του επιτρέπουν οι δυνατότητές του και τα ταλέντα του.
Θέτει ερωτήσεις συνεχώς στον εαυτό του. Ποιος είναι ο συμβολισμός της Μέδουσας; της Λερναίας Ύδρας; του Ικάρου; Γιατί οι μεγαλύτεροι μυθικοί ήρωες έπρεπε να κατέβουν στο βασίλειο του Άδη για να επιτύχουν τον άθλο τους; Γιατί οι πρόγονοί μας έδιναν σε αστερισμούς ονόματα από τη μυθολογία; Μήπως επειδή στάθηκαν κι εκείνοι μόνοι, εναντίον όλων; Έπρεπε ίσως να αντιμετωπίσουν τους ίδιους φόβους και αμφιβολίες, τα ίδια κατώτερα συναισθήματα και ένστικτα, τις ίδιες πολλά υποσχόμενες Σειρήνες με τον σημερινό εθνικιστή; Αναζητώντας την αλήθεια και τον εαυτό του ίσως να μη τολμά να πιστέψει στις απαντήσεις. Ίσως και να μην τις βρίσκει αμέσως. Γεννούνται μέσα του διαρκώς νέα ερωτήματα και αισθάνεται ασήμαντος μπροστά στους ήρωες της μυθολογίας και της ιστορίας. Όμως όταν βγαίνει εκεί έξω, μέσα στους Λαβύρινθους των μοντέρνων τσιμεντουπόλεων και αντιμετωπίζει παντού τα ίδια τέρατα, τους ίδιους Κύκλωπες και Μινώταυρους, η αλήθεια τον χτυπά καταπρόσωπο και το φως που αναζητούσε τόσο καιρό τον τυφλώνει. Σε κάθε δρόμο που ακολουθεί, Γόρδιοι Δεσμοί οθρώνονται μπροστά του και περιμένουν να τους λύσει ή να τους κόψει. Πρέπει να εφεύρει νέους Δούρειους Ίππους για να επιτύχει τους στόχους του.
Η αλήθεια ξαφνιάζει τον εθνικιστή, αν και δεν θα έπρεπε, αφού οι πρόγονοί του φρόντισαν να αφήσουν ως κληρονομιά για τα παιδιά τους οδηγίες χρήσεως για την αντιμετώπιση της ζωής και των εχθρών, αλλά και την επίτευξη άθλων. Κι όταν τα εμπόδια ορθώνονται μπροστά του, δεν φαίνονται καθόλου ασήμαντα, όπως κι ο ίδιος δεν είναι καθόλου ασήμαντος, αλλά απόγονος των ίδιων ημίθεων και γιγάντων που περπάτησαν κάποτε στη γη.
Ο εθνικιστής αναζητεί την αλήθεια μέσα από τη σημειολογία της προφορικής παράδοσης και τα ακούσματα γενεών που έδωσαν τις δικές τους άνισες μάχες. Τι είναι αυτό που κάνει στο αίμα ο Πυρρίχιος και πάλλεται; Είναι τυχαίες οι κινήσεις του χορού; Γιατί οι ακρίτες όταν πολεμούσαν στις άκρες, έβαζαν γέροντες να παίζουν λύρες, γκάιντες και ταμπούρλα; Πόσο αρχαία είναι αυτή η συνήθεια; Μήπως μέσα από τη μουσική αυτή απελευθερωνόταν η μυστικιστική δύναμη του αίματος που καθιστούσε τους πολεμιστές άλλων καιρών ικανούς να αντιμετωπίσουν υπεράριθμους εχθρούς; Εκτός λοιπόν από τις οδηγίες χρήσης, οι πρόγονοί του, άφησαν επίσης ως παρακαταθήκη την μέθοδο ενεργοποίησης της δύναμης που κρύβει μέσα του και μπορεί να τον οδηγήσει στη νίκη.
Ακούγοντας προσεκτικά τους στίχους που διασώθηκαν με ευλάβεια προφορικά από τους “αγράμματους” “κατσικοκλέφτες” προγόνους του, ο εθνικιστής αντιλαμβάνεται ότι το γένος του ποτέ δεν σταμάτησε να παράγει πολιτισμό, ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ότι δεν είναι τυχαίος ο στραγγαλισμός της αληθινά δικής του μουσικής, η απαξίωσή της και ο κατακλυσμός μέσα από όλα τα μέσα που απευθύνονται κυρίως στη νεολαία από α-ράπ-ικα ακούσματα που δεν αποτελούν κίνδυνο για κανένα εχθρό, αφού αποκοιμίζουν τη δύναμη του αίματός του, που διέπεται από συγκεκριμένους κώδικες ενεργοποίησης, διαφορετικούς για κάθε φυλή.
Ο εθνικιστής φωτίζοντας σιγά-σιγά τον δρόμο του, αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να περιμένει το μέλλον για να ζήσει σε ένα νέο φωτεινό κόσμο. Ασφυκτιά μέσα στο παρόν που περιορίζει το πνεύμα του και σκοτώνει το σώμα του και σκέφτεται στο σήμερα πως θα ανασυγκροτήσει το περιβάλλον του. Πετάει όλα τα περιττά μικρά ή μεγάλα αντικείμενα που δεν χρησιμοποιεί ποτέ μέσα από το σπίτι του, για να μην τον αποπροσανατολίζουν και τον εμποδίζουν να κινείται ελεύθερα και να μην αναλώνει τη σκέψη του σε άχρηστα αντικείμενα. Αφαιρώντας, απλοποιεί την καθημερινότητά του και προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο. Προσπαθεί να απεξαρτηθεί, όσο γίνεται, από τον ηλεκτρισμό και την μοντέρνα τεχνολογία ή να τα χρησιμοποιεί χωρίς να εθίζεται ή να θεωρεί δεδομένη την ύπαρξή τους.
Μαθαίνει να είναι αυτάρκης και προετοιμάζεται για κάθε πιθανή ανατροπή και κάθε περιπέτεια, ατσαλώνοντας μέρα με τη μέρα τον εαυτό του. Παλεύει να φτιάξει μόνος του ένα έπιπλο (όχι να το συναρμολογήσει) και καμαρώνει για αυτό, ακόμη κι αν το καινούριο του τραπέζι είναι λίγο κουτσό. Ανασύρει από την αποθήκη την παλιά ραπτομηχανή της μητέρας ή της γιαγιάς, την ξεσκονίζει και τη λαδώνει και χαίρεται σαν μικρό παιδί με το πρώτο ίσιο γαζί. Ξεριζώνει τον άχρηστο φίκο από την αυλή και φυτεύει μια ελιά ή μια πορτοκαλιά και στο μπαλκόνι του φυτρώνει μαϊντανός και άνιθος ή ότι άλλο θέλει να δει να μεγαλώνει και να του προσφέρει καρπούς. Ψάχνει να βρει μη γενετικά τροποποιημένους σπόρους και τους πολλαπλασιάζει για τις επόμενες γενεές, γιατί αυτή είναι η πραγματική οικολογία και όχι μόνο η ανακύκλωση της κάθε διαπλεκόμενης “πράσινης ανάπτυξης”. Γυρίζει την πλάτη σε κάθε “κάρτα του πολίτη” και “φοροκάρτα” που επιτρέπουν σε όλες τις μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη να γνωρίζουν αν και πότε αγόρασε το “Αγών μου”.
Απορρίπτει όλες τις αμφιβόλου εκπαιδευτικού περιεχομένου δραστηριότητες που επιβάλλει η μοντέρνα εβραϊκή παιδαγωγική για το παιδί του, σταματά να του αγοράζει ανόητα παιχνίδια με διάρκεια ζωής λίγων ωρών και κατορθώνει έτσι να κάνει και δεύτερο ή και τρίτο παιδί. Μεγαλώνει τα παιδιά του σαν λύκους και όχι σαν πρόβατα και τα διδάσκει να σέβονται τους ανθρώπους εκείνους και τους αγώνες που έδωσαν στο παρελθόν, σε σκοτεινούς χρόνους για να μπορούν οι απόγονοί τους σήμερα να ζούν σύμφωνα με τους νόμους του αίματος και της τιμής. Διδάσκει επίσης στα παιδιά του όσα εκείνος ανακάλυψε και έμαθε μέσα από τη δική του αναζήτηση και τα εθίζει στον τρόπο ζωής του και στη νοοτροπία του.
Άρα η κοινή γνώμη έχει δίκιο. Ο εθνικιστής είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Όχι όμως μόνο επειδή “απειλεί τη δημοκρατία” και κυνηγά αλλοδαπούς. Ο εθνικιστής είναι πρωτίστως επικίνδυνος επειδή είναι το πρότυπο του ανθρώπου που θα ξαναπερπατήσει σύντομα στη γη. Επειδή φοβούνται ότι το μέλλον που πλάθει στο σήμερα και ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς που εφαρμόζει μπορεί και πρέπει να εξαπλωθεί σαν μάστιγα μέσα στα θεμέλια της κοινωνίας, δημιουργώντας από την αρχή μια νέα Πολιτεία και ανατρέποντας το παρόν παρηκμασμένο μοντέλο. Όσοι είναι βολεμένοι μέσα σε αυτό το σύστημα, φοβούνται ότι η τάξη πραγμάτων που επέβαλαν και που έρχεται σε σύγκρουση με τον μύθο, την ιστορία και την προφορική παράδοση θα καταρρεύσει. Γιατί η τριάδα αυτή είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε νηπιακή ιδεολογία και ρέει μέσα στο αίμα της φυλής που αγωνίζονται να διαβρώσουν. Γιατί φοβούνται τα αντανακλαστικά αυτής της φυλής.
Ο εθνικιστής λοιπόν είναι επικίνδυνος επειδή, ως οφείλει, είναι ο φορέας και η μήτρα ενός τρόπου σκέψης και ζωής που θα ακολουθήσουν στα τυφλά όλοι οι υπόλοιποι στο μέλλον, όχι απαραίτητα λόγω ιδεολογίας, αλλά από ανάγκη ή ακόμη και μόδα. Επειδή είναι πάντα έτοιμος να δώσει τις μάχες που του αναλογούν στη μακρά αλυσίδα της συνέχειας της φυλής του. Επειδή είναι ο μύθος που θα φωτίσει τα βήματα των επόμενων γενεών σε μελλοντικούς σκοτεινούς χρόνους, σαν άστρο μέσα στη νύχτα.
Νίκη Δ. / ΜΕΤΩΠΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΠΗΓΗ : http://xryshaygh.wordpress.com/2011/09/07/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%82/
