Αρμέγοντας το κράτος

Τρία περιστατικά, που αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Το πρώτο: Λόγω καθυστέρησης στην τελευταία πτήση των Ολυμπιακών Αερογραμμών από την Αθήνα προς την Πάρο το αεροπλάνο έφτασε μεν στο νησί, αλλά βρήκε το αεροδρόμιο κλειστό. Ο υπάλληλος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας είχε ...
κλείσει το αεροδρόμιο αφού ολοκληρώθηκε η βάρδια του, και παρότι από την ΟΑ είχαν ειδοποιήσει τον αερολιμενάρχη για την καθυστέρηση και παρότι 17 άτομα περίμεναν στην Πάρο την πτήση επιστροφής προς την Αθήνα. Το αεροπλάνο δεν προσγειώθηκε, επέστρεψε στα Σπάτα, η εταιρεία αποζημίωσε τους επιβάτες που επρόκειτο να πάνε στο νησί αλλά και εκείνους που επρόκειτο να πετάξουν προς την Αθήνα.

Το δεύτερο: Υπάρχουν καταγγελίες ότι άτομα μεγάλης ηλικίας, που δεν είχαν καν σκεφτεί να επιστρέψουν στα θρανία, το αποφάσισαν τώρα, μόνο και μόνο για να πάρουν τον φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή, που δικαιούνται όλοι οι μαθητές της Α΄ Γυμνασίου. Το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα εσπερινά γυμνάσια των οποίων έχουν γεμίσει από πρωτοετείς εργαζόμενους μαθητές, που μαζί με την εγγραφή ζητάνε και το κουπόνι για το λάπτοπ.

Περιστατικό τρίτο: Μερικοί επιτήδειοι ονόμασαν την εταιρεία τους «Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών» για να εκμεταλλευτούν το ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς που διέπει τα ΕΕΣ σε σχέση με τις άλλες επιχειρήσεις. Ετσι, οι μανικιουρίστριες εμφανίζονταν ως μαθήτριες σε εργαστήριο εκμάθησης αισθητικής και οι κυρίες ως μοντέλα για πρακτική.

«Ο Ελληνας δεν παίζεται» σχολίασε φίλος, μόλις του περιέγραψα τις τρεις αυτές περιπτώσεις. Η κατάσταση είναι αυτή. Οσο και εάν προσπαθούμε μέσα από τις «εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα» να χωρέσουμε τον εαυτό μας, το σόι μας, τους φίλους μας, εκείνους με τους οποίους θέλουμε να τα έχουμε καλά, το δοχείο των εξαιρέσεων είναι μικρό. Και αυτό διότι δεν υπάρχει λόγος να είναι μεγαλύτερο.

Ο σημερινός μέσος Ελληνας έχει εθιστεί στη λαμογιά, στο δόγμα «να περνάμε καλά εμείς, και για τους άλλους ...». Οι περισσότεροι επιδιώκουν να διοριστούν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους στο Δημόσιο τομέα για να περνάνε καλά, για να μπορούν να κατεβάζουν ρολά είτε έχει πτήση είτε όχι. Οσοι δεν τα καταφέρνουν να μπουν στο Δημόσιο, θέλουν να εξαπατήσουν το Δημόσιο. «Οι δημόσιοι υπάλληλοι ουσιαστικά κάνουν αργομισθία, έχουν δώρο Χριστούγεννα, Πάσχα, έχουν τριήμερα, σταθερές διακοπές. Εγώ τι έχω; Στο κυνήγι του πελάτη καθημερινά. Να μη δηλώσω, λοιπόν, λιγότερα στην εφορία;» μου ανέφερε πρόσφατα έμπορος με ακμαία επιχείρηση, με σύζυγο και δύο παιδιά που, όπως είπε, δηλώνει στην εφορία ετήσιες απολαβές 20.000 ευρώ. Και στο... μεταξύ νιώθει δυσαρεστημένος, αγανακτεί για τις αναποδιές, ρίχνει το σφάλμα στους απρόσωπους ιθύνοντες, σε ένα παιχνίδι όπου είναι ο βασικός μέτοχος.

Tου Aποστολου Λακασα στην Καθημερινή