Δωράκια αυτοϋπονόμευσης στους πολιτικούς αντιπάλους δεν δίδονται

Πως διαμορφώνεται σήμερα η κατάσταση; Στο ΠΑΣΟΚ αισιοδοξούν ότι θα εξασφαλίσουν 153 έδρες, ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στην Βουλή, το ΚΚΕ κινείται σταθερά και οι Οικολόγοι το παλεύουν καλά.

Από την άλλη μεριά είναι γεγονός ότι οι γαλάζιοι οπαδοί συσπειρώνονται και ο ΛΑΟΣ συμπιέζεται – δεν θα σας πούμε φυσικά ποσοστά, αλλά τα λένε στελέχη του αυτά και όχι εμείς. Και όπως έχουμε ξαναπεί, δύσκολα όσοι κατοικούν στην δεξιά πλευρά της κεντροδεξιάς θα ψηφίσουν Καρατζαφέρη για να δούνε έναν Παπανδρέου πάλι στην κυβέρνηση. Και στο τέλος την διαφορά θα την κάνει η ψυχολογία του οπαδού της ΝΔ πάνω απο την κάλπη. Θυμηθείτε το.

Στη ΝΔ όλοι την βλέπουμε την κατάσταση και δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή. Μόνος του το παλεύει ο Καραμανλής. Πήρε μια προσωπική-μοναχική απόφαση, διεξάγει προσωπική προεκλογική εκστρατεία (μια ματιά στις αφίσες που κυριαρχεί το πορτραίτο του και κάπου στο κάτω μέρος της αναγράφεται η ονομασία του κόμματος της ΝΔ, δείχνει πολλά), με στόχο να μειώσει τη διαφορά, ώστε είτε να παραμείνει ενεργός στην πολιτική μετά τις εκλογές για να διαδραματίσει ρόλο όχι μόνο στα εσωτερικά του κόμματός του

Τα μεγάλα ερωτήματα

Ποιος όμως, θα παραχωρούσε την κυβέρνηση και θα προχωρούσε σε μια τυπική παράδοση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν ανίκανη να πείσει ότι θα είναι η συντόμως κυβέρνηση και ο Γιώργος Παπανδρέου ούτε κατά διάνοια μπορούσε να απειλήσει τον Κώστα Καραμανλή;

Μέσα σε μερικούς μήνες , ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο σταμάτησε να «μπουσουλάει», αλλά στάθηκε στα πόδια του και μάλιστα, αίφνης έγινε «ώριμος πολιτικός» έτοιμος να κυβερνήσει. Πως συνέβη αυτό το θαύμα;

Είτε Καραμανλής και Παπανδρέου πηγαίνουν χεράκι-χεράκι, και –όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο στην πολιτική- στηρίζουν ο ένας τον άλλον για να διασώσουν και κατόπιν να εδραιώσουν από κοινού το παραδοσιακό πολιτικό, δικομματικό «σύστημά» που θα φέρει όμως αποκλειστικά και μόνον την σφραγίδα των ονομάτων των δύο οικογενειών τους…

Είτε κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό, άγνωστο και ασαφές, προς το παρόν, συμβαίνει.

Βεβαίως, το ιδανικό σενάριο και για τους δύο λέει ότι ο 53χρονος σήμερα Κ. Καραμανλής καταφέρνει να μείνει στην ηγεσία της ΝΔ και ύστερα από μερικά χρόνια, ξαναγίνεται πρωθυπουργός. Νέος πολιτικός άλλωστε είναι και μπορεί να περιμένει λίγο. Το ίδιο και ο κ. Παπανδρέου στη συνέχεια. Στην πολιτική όμως, αν και υπάρχουν συχνά υπόγειες συνεννοήσεις, δεν υπάρχουν φιλίες. Η εξουσία είναι αδιαίρετη και ουδείς την παραδίδει στον αντίπαλό του δίχως σκληρή μάχη. Δωράκια αυτοϋπονόμευσης στους πολιτικούς αντιπάλους δεν δίδονται.

Λέτε να συμβιβάστηκε η διαπλοκή με τον Γιώργο;

Πάντως, παλαιοί πολιτικοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις, εκφράζουν εντονότατες απορίες έτσι όπως διαμορφώνεται το σκηνικό. Διερωτώνται, για παράδειγμα, για τους λόγους που οδήγησαν τους μεγαλοεκδότες να στηρίζουν αποκλειστικά τον Γιώργο σε βάρος του Κώστα, όταν είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Μπόμπολας σε συνάντηση που είχαν προ καιρού με τον κ. Παπανδρέου μόνον που δεν τον παράτησε να φύγει. Και όταν άπαντες γνωρίζουν ότι μόνον συμπάθεια δεν του έδειχνε το συγκρότημα Λαμπράκη και ιδιαίτερα το «Βήμα» του κ. Ψυχάρη. Πως έφτασαν λοιπόν σήμερα άπαντες να τον προωθούν και να του δίδουν ισχυρό προεκλογικό βήμα; Άραγε, έχουν μεσολαβήσει κάποιες συμφωνίες του Γ. Παπανδρέου με την παραδοσιακή διαπλοκή; Από τις μέχρι στιγμής πληροφορίες, κάτι τέτοιο δεν διασταυρώνεται, χωρίς βεβαίως, να αποκλείεται. Εδώ όμως, ακόμα και η Ελευθεροτυπία σύρεται κυριολεκτικά πίσω από το ΠΑΣΟΚ, είτε λόγω των οικονομικών προβλημάτων της, είτε εξαιτίας της πολιτικής θολούρας της.

Την ίδια στιγμή τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, και κυρίως το Επικρατείας, είναι περισσότερο ψηφοδέλτια της οικογένειας Παπανδρέου παρά του κόμματος. Διότι, με εξαίρεση κάποια πρόσωπα που έχουν κάποια –έστω μικρή- πολιτική βαρύτητα, ερωτηματικά δημιουργούν επιλογές τύπου Μάγιας Τσόκλη, που, κατά τις φημολογίες ήταν «γραμμή Άντας» (συζύγου του κ. Παπανδρέου).

Και τι έγινε ο Σημίτης; Που είναι ο Λαλιώτης; Που είναι οι άνθρωποι του Συγκροτήματος Λαμπράκη, όπως για παράδειγμα ο Πέτρος Ευθυμίου; Μήπως πιστεύει κανείς ότι ο Σημίτης θα υπέκυπτε, έτσι εύκολα στην οποιαδήποτε απαίτηση του καθενός πολιτικού αρχηγού να αποσυρθεί από τις εκλογές;

Ακόμα και γνωστά «αμερικανάκια» του κόμματός του, ο Γ. Παπανδρέου έχει να τα συναντήσει κατ’ ιδίαν εδώ και 7-8 μήνες, επιδεικνύοντας τόσο προς αυτούς όσο και σε πολλά άλλα στελέχη του κόμματος την εικόνα στάση ενός πανίσχυρου πολιτικού άνδρα, Μια εικόνα όμως, που δεν ανταποκρίνεται όμως στην αντίστοιχη δημόσια.

Από πού αντλεί άραγε όλη αυτή την «άνεση» ο Γ. Παπανδρέου; Εφόσον βεβαίως, πρόκειται για «άνεση» και όχι για ατζαμοσύνη, την οποία, εφόσον είναι έτσι τα πράγματα, θα πληρώσει, αργά ή γρήγορα, πολύ ακριβά. Εκτός πιά, κι αν έχει ξαφνικά μεταλλαχθεί σε πραγματικό Παπανδρέου. Παρθενογενέσεις όμως, δύσκολα συμβαίνουν.

Και ο Καραμανλής, ο οποίος, αν μη τι άλλο φημίζεται για τις πολιτικές ίντριγκες και τακτικές του, γιατί αφήνει τον Παπανδρέου, με τα γνωστά προβλήματα που έχει ακόμα και στην εκφορά του λόγου του, να κάνει περίπατο; Υπάρχει κάτι που οδηγεί τον Καραμανλή στην έξοδο;

Στην πενταετία της ΝΔ πολλά και μεγάλα συνέβησαν. Το μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών, οι μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες Αθήνας-Μόσχας, το σκάνδαλο των ομολόγων, καθώς και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Το τελευταίο, όμως προκάλεσε δυσανάλογα μεγαλύτερο θόρυβο, κυρίως χάρις στα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, από την σπουδαιότητά του. Και ήταν σαφώς μικρότερο από το μείζον σκάνδαλο της Siemens.

Ο χειρισμός όμως της υπόθεσης Siemens τους τελευταίους μήνες από την κυβέρνηση, προκαλεί εντύπωση. Ενώ είναι βέβαιον ότι διαθέτει στοιχεία σε βάρος του ΠΑΣΟΚ –διότι σε ποσοστό 70% αυτό αγγίζει το σκάνδαλο- δεν τα εκμεταλλεύεται. Άραγε, και αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της τακτικής της ήπιας «σύγκρουσης» στην πορεία προς τις εκλογές;

Όλα αυτά τα ερωτήματα σύντομα θα λάβουν απαντήσεις. Από την Δευτέρα κιόλας θα φανεί αν κάποιοι είναι πραγματικοί «παίκτες» και όχι φούσκες.

Το κακό είναι ότι η Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) που θα έπρεπε να παίζει σήμερα το ρόλο του «στενού κορσέ» των δύο και του επιταχυντή των εξελίξεων, είναι θεαματικά κατώτερη των προσδοκιών της στιγμής. Ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνιά εάν θα μπει ή όχι στη Βουλή, ενώ το ΚΚΕ θεωρεί ότι μπορεί να επαναπαυτεί στις «δάφνες» του εάν ξαναπάρει ένα σημαντικό κομμάτι των δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων που έχασε στις Ευρωεκλογές.

Πραγματική κατάντια δηλαδή, τη στιγμή που η γερμανική Αριστερά (πρώην κομμουνιστές και αριστεροί σοσιαλιστές του Λαφοντέν) «κτύπησαν» πάνω από 12% (πολύ καλά πήγαν και στην Πορτογαλία και οι Κομμουνιστές και η Ενωμένη Αριστερά).